وقتی به روابط افراد عوام جامعه می نگرم، این روابط را سراسر منفعت جویانه و عاری از هر گونه فضیلتی ارزیابی می کنم. گویا ایشان در به اصطلاح روابطشان تماما به دنبال چیزی خارج از رابطه هستند. الف با ب دوست می شود زیرا بر این باور است که ب راهی است برای وی تا بتواند به مطلوب دیرینش پ نایل آید. ب با الف طرح دوستی می ریزد زیرا الف منسبی (ت) دارد که می تواند گره از کار ب بگشاید، همانطور که در محاورات خود می گویند فلان جا آشنایی پیدا کردیم که کارمان سریعا انجام شد!!!
در این روابط افراد تماما یکدیگر را چونان وسایلی در راستای رسیدن به اهداف خود تلقی می کنند. این افراد معمولا طرف مقابل خود را به سطح اشیاء تنزل می دهند و جالب اینکه طرف مقابل نیز اگرچه این مسئله را می داند اما با آن مشکلی ندارد زیرا خود وی نیز با همین رویکرد وارد این رابطه شده است و بمجرد ایجاد خللی در این بده بستان آن را خاتمه می دهد.
دیدن این دست روابط مرا به یاد رابطه ی همزیستی مورچه ها و شته ها می اندازد. شته ها گاو شیرده ی لشگر مورچه ها می شوند و مورچه ها نیز از شته ها همچون سربازان محافظت می کنند و تا اینکه شته یا مورچه ای از کار افتاد، براحتی جایگزینی برایش پیدا می شود. عجب حکمت عمیقی در این رابطه نهفته است!!!
برعکس، دوستی های ناب و اصیل که در آن ها طرفین شیفته ی فضیلت های یکدِگر می گردند، روابطی هستند که در آن ها هیچ کس به دنبال چیزی خارج از رابطه نیست و خودِ همین نفس رابطه است که آن را برایشان جذاب می سازد. خودِ صورت رابطه، عاری از هر گونه مادّه ی ویژه ای بیرون از آن!
برای رسیدن به چنین قسمی از ارتباط با سایرین همچنین می بایست نوعی ویژه از نگاه را در رابطه به کار انداخت که من نام آن را نگاه فنومنولوژیکی (پدیدارشناختی) گذاشته ام و با ادموند هوسِرل که بنیانگذار این فلسفه است در این باره موافقم. باید عاری از هرگونه پیش داوری به دیگران نگریست و بجای تحلیل های جهت دار و قضاوت ها، صرفا چیزها را برای خودمان توصیف کنیم.
وقتی ت با ث وارد رابطه می گردد و آنچه را که می بیند صرفا برای خود تعریف می کند و نه تحلیل، آن هنگام است که می تواند بشکلی از رابطه برسد که در آن ث را بخاطر ث و نه بخاطر چیزی از خلال ث خواهان باشد و ث نیز به همین گونه…
