آنانی که در زندگی چیزهای بزرگشان را از دست داده اند، دیگر ترسی از، از دست دادن چیزهای کوچک خود ندارند. این دسته از آدمیان عمدتا آرامترند، بخشنده ترند و کمتر دروغ می گویند.
قبل از آنکه چیز بزرگی را از دست دهیم، جهان برایمان جای امنی است! جایی است که اتفاقات شگرف در آن رخ می دهند، جایی است که در آن به ما تضمین داده اند که چیزی را از کف نمی دهیم. جایی است که در آن مُحِقّیم به خودمان بگوییم: “مگر می شود که چنین چیزی در حق من رخ دهد؟! نه اصلا! من مستحق این دست بلایا نیستم!”
اما روزگار بی چشم و رو تر از این حرف هاست. وقتی که آن چیز مهم از کیسه مان رفت، یا اینکه هرگز بدان نرسیدیم؛ آنگاه نوع نگاهمان به جهان تغییر می کند.
در بدو امر، تحت تاثیر مکانیسم های دفاعی روان دست به انکار می زنیم. بعد از آن عصیان می کنیم. هنگامیکه نه انکار و نه عصیان بهبودی حاصل نمی کنند، افسرده شده، گریه و زاری می کنیم و همچون کودکی اشک می ریزیم و آسیب پذیر می شویم زیرا می فهمیم که زورمان به جهان نمی رسد.
سرآخر هم بلا، خسران، بدشانسی و یا هر اسم دیگری که روی آن بگذاریم را می پذیریم. هنگامیکه پذیرفتیم، شجاع می شویم، آرام و بخشنده می شویم و شاید دیگر حاضر نباشیم که اصلا دروغ بگوییم. ولی وای به روزی که این مراحلِ سوگواری در عزای از دست داده ها به درستی طی نگردند.
اگر مرحله ی انکار درست طی نشود، بشدت کذاب و دروغگو خواهیم شد. به هر ترفندی سعی در درست جلوه دادن امور خواهیم داشت، حتی به قیمت خلق واقعیت های موهومیِ جایگزین!
اگر از عصیان پالایش نشویم، شخصیتی ضداجتماعی و یاغی خواهیم یافت.
اگر گریه هایمان تمام نشوند، روحیه ای تا آخر ویران شده و دلمرده خواهیم داشت و اگر نهایتا به فاز پذیرش نرسیم، تا پایان عمر نقش یک قربانی را بازی خواهیم کرد.
روزگار تابحال 3 بار مهمترین چیزهای زندگی ام را از من ربوده است، نمی دانم که این مسئله را پذیرفته ام یا نه، اما احساس می کنم 3 برابر از قبل شجاع تر، آرام تر و بخشنده ترم… حتی کمتر از سابق به خودم دروغ می گویم!
