(Reputation)
اگر انسان تک و تنها در سیاره ای دوردست باشد، آنگاه آبرو چه معنایی خواهد داشت؟ نه تنها آبرو، بلکه قطعا پدیده های بسیار دیگری نیز به همین شکل اعتبار قراردادی خویش را از دست خواهند داد. گویا مفهوم آبرو تنها زمانی زاده می شود که ما در دنیایی با حداقل دو فرد زنده زیست کنیم. این ادعایی است که احتمالا افراد زیادی آن را باور خواهند داشت.
اما من قصد دارم که از آبروی جدیدی یاد کنم، آبرویی که اعتبار آن حتی در زیست جهانی تک نفره نیز حفظ خواهد شد. این آبرو چیزی نیست جز آبروی آدمی نزد خویشتن خویش. پرسشی که این قرائت از آبرو به ذهن متبادر می کند، این است که: این آبرو چگونه آبرویی خواهد بود؟!
زندگی ما، آن چیزی که بتوسط ما تجربه و تخیل شده است؛ نزد روان ما ابقاء می گردد. تمامی این انباشت ها، روی هم رفته تصویری از ما را نزد خود ما شکل می دهند. این تصویر نهایتا با الگوهای عقلانی و کمالگرایانه ای که بنوعی از لایه ی فطرت بر ما تحمیل می شوند، مقایسه خواهد شد. این مقایسات ریشه ی این قسم از آبروست که من آن را “آبروی اصیل آدمی” می نامم.
یک انسان اصالتا آبرومند اوئی ست که واقعیتش با فطرتش همنواتر باشد…
