سپهر (Sphere) واژه ای پارسی است که یونانیان آن را قرض کرده و با اندکی تغییر به سایر زبانهای اروپایی صادر کرده اند. این واژه در آن زبان ها بمعنی کُره است (کُره = Sphere).
این واژه را همچنین می توان بمعنی قلمرو و ساحت نیز بکار برد. اما معنی اول و نزدیک آن در پارسی بشکل دقیقتر آسمان است و این از آن جهت است که به اعتقاد قُدَما، آسمان گنبدی و کُرَوی بوده است. این واژه همچنین بعنوان نامی نرینه نزد ایرانیان بکار برده می شود.
هدف من از عرایض فوق اشاره به این اصل است که بسیاری از واژگانی که امروزه در زبان های فرنگی با آن ها سر و کار داریم همه عملا ریشه ای پارسی داشته که از کانال یونان و روم باستان به اروپا و از آنجا به کل دنیا (و حتی دوباره به خودمان) صادر شده اند.
……….
دیالکتیک :دویی تم گوییک 😉
درست آن “دویچمگوئیک” است.
یک واژه ی جعلی!
من همیشه با خودم فکر میکنم میگم اگه با اون شورو حرارتی که اجداد ما تو ایران علمو شروع کرده بودن ادامه پیدا میکردو اسنادشون نابود نمیشد و به غارت برده نمیشد(البته نمیدونم منظورمو درست رسوندم یا نه) الان من نوعی هم کسی بودم و کشورم خیلی خیلی آبادو پیشرفته تر بود.
این که گفتید ریشه پارسی داشته دلم سوخت واسه خودمون که هیچی از ریشه پارسی باقی نذاشتن.
دلم خیلی پر بود.
فرزاد گرامی،
برای این دلخوری به شما حق می دهم.
براستی، با تلاش هایی که در این زمینه ها در حال انجام است، جا دارد خیلی از این واژه های پسندیده تر (که دارای ریشه های پارسی هستند) دوباره به کار گرفته شده و نزد پارسی زبانان شنیده شوند.
با سپاس از خوبی های شما…