سرگردانی (213-007)

هربرت اسپنسرِ انگلیسی که وی را می توان یکی از پدران علم جامعه شناسی کلاسیک و یکی از بزرگترین متفکرین فلسفه ی تکاملی دانست، کسی که آرائش بجد چارلز داروین را تحت تاثیر قرار داد و ایشان را در رسیدن به نظریه ی تکامل یاری کرد؛ آدمی است که در تمام طول زندگی خویش از نوعی سرگردانی روان رنجورانه رنج برده است. این نوع از سرگردانی را من “سرگردانی متفکر” می نامم.

سرگردانی ای که خود نیز سالهاست از آن رنج می برم. نوعی از سرگردانی که گویا لازم است. نوعی تشویش و پریشانی که ملزوم متفکر بودن است. وقتی به زندگی اکثر انسان های بزرگ طول تاریخِ بشریت می نگریم، آن هایی که امروزه پس از گذشت سده ها همچنان اسمشان برای ما همچون اسامی زنده، پر مسمی است؛ می بینیم که همگی از اختلالات روانی علی الخصوص از نوع سرگردانی و پریشان احوالی رنج می برده اند.

گویا درد سرگردانی بهایی است که فرد می بایست برای تولید اندیشه بپردازد. سرگردانی مقوله ای جدایی ناپذیر از زندگی اندیشمند است. اگر سرگردانی روانی و جسمانی در این جهان نبود، متفکری زاده نمی شد.

{مادران و پدران تمامی شاخه های دانش، همگی سرگردان بوده اند: افرادی همچون اسپنسر، دورکیم، کونت، وِبِر و…}