(نگه کاری)
من در ساحت زندگی شخصی خود محافظه کارم اما در بستر حیات اجتماعی به گونه ی دیگری عمل می کنم. این تناقض از آن جایی نشات می گیرد که در تربیت دوران کودکی ام، خانواده و جامعه دو چیز کاملا متفاوت از هم برایم به تصویر کشیده شده اند. تصویری که کوچکترین قرابتی با واقعیت ندارد. در خانه آموزش هایی بود اما حقیقتا برای ورود به بستر اجتماع، نه خانواده ام، نه مدرسه و نه حتی خود جامعه آموزشی به من نداده است. گویا جامعه محلی است پلید که می بایست از آن اجتناب نمود و هیچگونه خیری در کالبد آن ساری و جاری نیست.
من توانستم خود را تعلیم دهم و بدانم که بودن در جامعه چه معنایی دارد؛ جامعه چیست و اینکه برای بهبود اوضاع آن باید چه کار کرد! اما دیگران که وقت و حوصله ی این گونه تعالیمی را ندارند، به کدامین فرجام رهسپار می شوند؟! جامعه برای من مجالی بود برای بروز خود، مجالی که در خانواده ی ایرانی و دیرباور خود آن را نمی یافتم. من بیش از اینکه در خانواده تکریم شده باشم، دوستان اجتماعی ام مرا تکریم کرده اند و این شاید علت اصلی تندروتر بودنم در بستر اجتماع بوده باشد…
{جوامع ایرادگیر، دیربارو و سنتی موجوداتی محافظه کار پرورش می دهند که سرآخر مسبب ارتجاع و انجماد بیشتر همان جوامع خواهند شد…}
