آنکس که به دیگران سخت می گیرد، شرایطی را فراهم می آورد که دیگران نیز در آینده به خودش سخت بگیرند، اما این سخت گیری دیگران در حق وی در اثر مکانیسم انتقام جویی نیست بلکه در اثر قوت مِم های خودِ فرد سخت گیرنده است.
اگر پدری آنچنان به خانواده ی خود سخت بگیرد که مثلا آن ها حق هر گونه خنده ای با صدای بلند را نداشته باشند، آنگاه زمانی که این عادت به خورد همه ی اعضای خانواده رفت؛ آن ها بشکل ناخودآگاهی از پدر انتظار دارند که خود نیز بلند بلند نخندد و اگر روزی به هر دلیلی پدر ماجرا نیازمند خنده ای از ته دل بود، آنگاه با نگاه های پرسشگر خانواده ی خویش مواجه خواهد شد، نگاه هایی که بی کلام اما سرشار از بیزاری می پرسند: “از خودت خجالت نمی کشی که اینگونه جلف می خندی؟!”
در این مورد، مکانیسمی که بتوسطش دیگران از وی انتقام می کشند، یک مکانیسم کین ستانانه نیست، بلکه ساز و کاری است که وصف آن در بالا رفت. وقتی مم ها (یعنی ژن های روانی خود را) در محیط می پراکنیم، آنگاه اگر پراکن ساز خوبی بوده باشیم؛ متوجه خواهیم شد که حالا خودمان نیز گریزی از تمکین به خواست های افراطی مقطعی خود نداشته و آن هنگام است که می فهمیم بر اثر بی درایتی خود چه که بر سر دیگران نیاورده ایم!
امر و نهی دیگران بشکل افراطی همچون عملیات حفر چاه با بیل است. هرچقدر در این زمینه پشتکار بیشتری از خود نشان دهی در ته چاه خود کنده عمیق تر فرو خواهی رفت و متاسفانه مثل همیشه خود کرده را تدبیر نیست…
Big like