در فیلم “روز Groundhog” شاهد هستیم که کاراکتر اصلی ماجرا در روز دوم فوریه گیر افتاده و هیچ راه خروجی از آن ندارد. این فیلم که شاید یکی از برترین کمدی های تاریخ سینما باشد، بخوبی با داستان فانتزی گیر کردن در یک روز به آفت روزمرگی در زندگی اشاره می کند.
جالب است که شخصیت فیلم به هیچ طریقی نمی تواند خود را از چنگال تکرارهای تحمیل شده بر خود برهاند مادامیکه نفهمیده است علیرغم همه ی این تکرارها می بایست که باز تلاش کند تا به بهترین شکل ممکن رفتار کرده و مادامیکه از این تکرارها بیزار است، آن ها همچنان آنجا حضور خواهند داشت.
روزمرگی و عادی شدن جریانات جهان مسئله ای است که خیلی از ما آدمیان دچار آن گشته ایم. علاوه بر مسئله ی فوق الذکر و نسخه ی همیشگی ایجاد تنوع در زندگی برای فرار از و مبارزه با روزمرگی، من توصیه ی دیگری دارم. باید کودک درون (The Inner Child) خود را زنده نگه داریم.
این کودک بخشی بجای مانده از دوران کودکی ماست. همین کودک بوده است که جریان تکاملی ما را سمت و سو بخشیده و ما را بدین جایگاه رسانده است. یک کودک از یک سال خود به اندازه ی 10 سال یک بزرگسال خاطره خواهد داشت و این در اثر همان توانایی اش برای شگفت زده شدن در مواجهه با زندگی است.
اگر در مقابل تکرارهای در ظاهر باطل زندگی قادر باشیم که همچنان به مثابه کودکان شگفت زده شده و همه چیز را بدیع و نو ارزیابی کنیم، آنگاه قادریم که همچون قهرمان فیلم “روز Groundhog”، در روز بعد تقویم خود فرود آئیم…
