خیلی از نوشته های من در حین حرص خوردن نگارش شده اند. بعبارتی همین طور حرص می خورم و می نویسم. شاید در آینده خوانندگان آثار من، به لحن عصبی و پرخاشگرانه ی آثارم پی ببرند. این حقیقتی است که می خواهم در این نوشتار آن را افشاء کنم.
در برخی از نوشته های من، به گروه هایی از جامعه بی احترامی ها شده است، اگرچه هنوز هم آن ها را لایق همان حرف هایی که نوشته ام، می دانم اما می خواهم اضافه کنم که همواره همه شان را دوست داشته ام. اصلا بخاطر همین دوست داشتن بوده است که از دستشان دلخور شده و این چنین بی رحمانه به آن ها تازیده ام.
در کل اینکه دل رئوفی دارم و حرف هایی را که از من با آن جنس خاص (بی حرمتانه) می خوانید، بحساب حرص خوردنهایم از دست این مردمان دوست داشتنی اما ابله بگذارید.
سال ها قبل بسیاری از نوشته ها و نقاشی های خود را از بین بردم زیرا گمان می کردم که بیش از اندازه واقعی هستند و می توانند نسبت به شخصیت حقیقی من افشاءگری ها کنند… اما رویکرد خود را چند وقتی است که تغییر داده ام و هرگز تاب نمی آورم که چیزی از من گفته شود، اما نوشته نشود.
برخی مواقع، ترسی وسواسی از بابت گم شدن و یا از بین رفتن نوشته هایم به من دست می دهد. حقیقتا اگر آن ها را از دست دهم، ممکن است که سلامت عقلم به خطر بیافتد. تا مدت ها قبل، از دست دادن برخی از آثارم، مهم ترین خُسران این زندگی 3 دهه ای من بوده است!
