امروز در گالری خانه ی هنرمندان طهران، کتابی را درباره ی “اَندی وارهول” به یکی از دوستان خود نشان داده و نقل قولی نیز از ایشان کردم. همه نام این هنرمند ………. گرامی را مترادف با اصطلاح آوانگاردیسم در ساحت هنر می دانند!
به یاد دارم که چند ماه قبل نیز با یکی دیگر از دوستان راجع به همین نقل قول و مفهوم آوانگاردیسم صحبت می کردیم. من قصد ندارم که در این جا به این نقل قول و نقد آن بپردازم، کمااینکه حدس می زنم که خوانندگان آگاه، خود به آن پی برده اند (نقل قول جهان آینده و شهرت دقیقه ای هنرمندان!).
آوانگاردیسم در حوزه های هنری و یا اندیشه هرگز بدین معنا نیست که هنرمند و یا متفکری بنشیند و حدس بزند که در آینده، مردمان به چه نوع موضوعاتی علاقمند هستند و سپس برخلاف تمایلات هم عصران خود، پیش دستی کرده و برای آیندگان، خوراک ذوقی و یا فکری تولید کند. هرگز! حقا که این بلاهت آمیزترین تعبیری است که می توان از آوانگاردیسم داشت.
هنرمند و یا متفکر اصیل، آن دست از آدمی است که بمدد تفکرات پیگیرانه ی خود، توانسته است به آنچنان جایگاهی در ساحت هنر و یا اندیشه نایل آید که بسی جلوتر از مردمان زمانه ی خود قرار گیرد.
آثار این دست از افراد معمولا در زمان حیاتشان (بعلت عقب تر بودن عموم جامعه)، با استقبال مناسبی همراه نیست اما رشد کندتر ضمیر ناخودآگاه جمعی و بلوغ مردمان، مخاطبانی را از عمده ی مردم در نسل های بعد برای ایشان، فراهم خواهد نمود و این راز ماندگاری طولانی تر آنهاست…
درود
میشه بفرمایید به نظر شما بستر لازم برای یک شکل گیریه یک هنرمند آوانگارد یا آوانگاردیسم چیه؟
اصالت وجودی خود فرد است که این مهم را رقم می زند زیرا که آوانگاردها در هر دوره ای و تحت هر شرایطی وجود داشته اند.
من صتور می کنم روحیه تعالی طلبی به این موضوع کمک می کند