متاسفم (118-008)

دیروز در چمن های حاشیه ی خیابان بطرز ناگهانی متوجه شدم که دو کلاغ چاق و چله در حال نوک زدن به یک موجود زنده هستند. علیرغم عجله ام برای رسیدن به محل تدریس، چند ثانیه ای توقف کردم تا ببینم که ماجرا از چه قرار است. از همان چند متری محل مزبور دیدم که قربانی این شکار، موشی است که در حال تلاش برای زنده ماندن است. برایم عجیب بود که یک موش با آن همه فرزی و چابکی، اینگونه در چنگال و منقار دو کلاغ دوپا گیر افتاده باشد.

بشکلی کاملا بی اراده محل مزبور را ترک کرده و چند متری به راهم ادامه دادم اما تصویر تلخ تقلاهای موش بینوا لحظاتی دوباره به ذهن من بازگشته و من این را وظیفه ی خود دانستم که بخواهم او را نجات دهم. پس بسرعت برگشته و به درون محوطه ی چمنی دویدم و با گام های محکم دو کلاغ مهاجم را فراری دادم.

هنگامیکه خود را به بالای سر موش زخمی رساندم، پیکر خون آلودش در زیر درختی به پهلو افتاده بود و نفس های آخر خود را می کشید. اشک در چشمانم حلقه زده بود و نمی توانستم که پیکر شرحه شرحه شده اش را بدرستی ببینم. بعد از اینکه جسدش را زیر چند برگ پهن پنهان کردم، تنها چیزی که در آن لحظه ی دردناک توانستم به او بگویم کلمه ی بی ثمر “متاسفم” بود.

من مقصر بودم زیرا اگر بجای کج کردن راه خود از همان ابتدا به سمت کلاغ های مهاجم دویده بودم، موش بیچاره اینگونه جان نمی سپرد. یاد فیلم دیوار از گروه Pink Floyd افتادم: پسربچه ای جان موشی را نجات می دهد، خانواده اش این نجات را برنمی تابد… موش می میرد و او نیز نهایتا مثل هم اکنون من “تب” می کند.