یکی از دوستانم به من می گفت که دلش می خواهد با من همواره تنها قرار بگذارد زیرا هنگامیکه دیگرانی نیز در جمع هستند، او به ایشان حسودی کرده و نمی تواند ببیند که لحظاتی حواس من به دیگران نیز تعلق بگیرد. او می گفت که می خواهد با من تنها باشد تا توجه من فقط به او تعلق داشته باشد و لاغیر!
این مسئله حقا که از مصادیق حسودی است. شاید بتوان اسم غیرت و یا تعصب به دوست را نیز بر روی آن گذاشت. ولی آیا این احساس مثبت و اخلاقی است؟ بگمانم که تا حدی قابل قبول باشد اما بیشتر شدنش می تواند منتهی به اختلالات جدی در روابط بینافردی گردد. در زبان انگلیسی واژگان غیرت (تعصب) و حسادت از یک ریشه می باشند و این یعنی اینکه غیرت همان حسادت در لباس مبدل است.
برخی ها از اینکه بتوسط یاری غیرتی تصاحب کامل شوند لذت می برند زیرا که تعصب وی به خود را از مصادیق ارزشمندی خویش قلمداد می کنند. قطعا ارزشمند بودن مسئله ای شگفت انگیز بوده و آنکس که احساس ارزشمندی می کند، موجودی خوشبخت است. اما من قصد دارم در اینجا پاسخ خود به دوست مزبور را با سایر خوانندگان به اشتراک گذارم.
غیرت در روابط تا آنجایی پذیرفتنی است که متعادل بوده و نهایتا به ایجاد حس ارزشمندی در طرف دیگر منتهی گردد نه اینکه در طولانی مدت با مخفی و بی اختیار کردن وی او را به موجودی بی ارزش مبدل سازد همچون تابلویی ارزشمند که بجای موزه، از آن در یک زیرزمین متروک نگهداری می شود.
