اخیرا خیلی از جوانانی که در فضای کسب و کارهای شخصی مشغول به کار هستند ادعا دارند که افرادی خودساخته بوده و در خلال زندگی خانوادگی و کاری خویش، از هر گونه حمایت و پشتیبانی بی نصیب بوده اند. این جریان را من تماما از آنچه که چند دهه ی قبل در این کشور حاکم بود، متفاوت می دانم.
پیشترها رسم بر این بود که افراد خود را به خانواده های مهم و سرشناس انتساب دهند. این خیلی مهم بود که فردی از عقبه ی خانوادگی منحصر بفردی برخوردار باشد. جوانان می کوشیدند که از فقر خانوادگی خویش اعلام برائت کرده و در سطح جامعه بنحوی رفتار کنند که گویا خانواده هایی حمایتگر داشته اند.
اگر کسی پدری کارگر داشت و خود در زندگی شخصی اش به کامیابی های تحصیلی و مالی رسیده بود، تلاش می کرد که گذشته ی خود را انکار کرده و جوری وانمود کند که انگار پدری کارخانه دار داشته است.
اما حالا همه چیز تغییر کرده است. پسران کاسب حتی آنانی که پدرانی سرمایه دار داشته و همواره تحت حمایت ایشان بوده اند، بنحوی رفتار کرده که گویا هرگز حمایتی از کسی دریافت نداشته و خود تماما فراهم آورنده ی این دستاوردها هستند. سابق بر این اصالت اهمیت داشت اما امروزه بیشتر نتایج دیده می شوند.
اما فارغ از اینکه چه چیزی مد می شود؛ بگمان من بهترین رویکرد پذیرفتن خاستگاه اجتماعی مان بدون هرگونه نیازی برای توجیه چیزی است.
