تنبلی اساسی تکاملی دارد و می توان آن را جزء خصلت هایی دانست که منتهی به حفظ بقای این گونه شده است. تنبلی باعث می شود که آدمی همواره تمایل به نگه داشتن بخشی از انرژی خود داشته باشد تا در مواقع بحرانی جنگ و گریز بتواند که از آن استفاده کند. اگر گونه ی ما جوری تکامل نیافته بود که بخواهد به این صورت انرژی ذخیره کند، به احتمال زیاد هرگز آمادگی مواجه با شرایط بحرانی را نمی داشت.
شاید آوردن مثالی امروزی به درک بهتر مسئله کمک رسان باشد. کامپیوترهای پرتابل که از منابع انرژی ذخیره ای استفاده می کنند، جوری طراحی و ساخته شده اند که در صورت استفاده نشدن (البته پس از روشن شدن) تمایل به خوابیدن پیدا کنند. این تمایل ضروری است و از هدر رفتن منابع سیستم جلوگیری می کند. حال اگر سیستمی را جوری تنظیم کنیم که نخوابد، آنگاه زودتر از هر سیستم مشابه دیگری که دارای تنظیم به خواب رفتن است، شارژ خالی کرده و صاحبش را بی نصیب خواهد گذاشت.
در آدمی این مسئله بنوعی خود را در خصلت تنبلی نشان می دهد. اینکه چرا این خصلت در گونه ی ما انتخاب شده است، مکانیسم آن چیزی بود که در بالا بدآن اشاره کردم. اما نیک می دانیم که همچون هر مقوله ی دیگری، افراط در یک صفت منتهی به هلاکت خواهد شد، یعنی آنچه که می رفت ما را نجات دهد خود قاتل ما خواهد گشت، دقیقا مثل دارویی که بیش از مقدار توصیف شده مصرف شود: مثلا فرض کنید فردی در اثر خصلت تنبلی حتی مایل به دفاع از خویشتن نباشد!!!
