دانش: منجی من (237-008)

من به قطع و یقین زودتر از تمامی هم دوره ای های خود دچار تالمات روانی و یاس های وجودی شدم. آن زمان که همنسلان من مهمانی می رفتند، فوتبال تماشا می کردند، درگیر عشق های کوچه و خیابان بودند، ماشین سواری می کردند و زندگی برایشان جالب و محرک بود؛ من به مرده ای مبدل گشته بودم که گاه و بیگاه اشک می ریخت، اشعار یأس آلود می نوشت، از درون تنها و از برون احاطه شده بتوسط تاریکی ها بود.

من در 19 سالگی خُرد شدم و جریان زندگی ام به سمت و سویی رفت که یکسال پیش از آن تخیلش هم برایم وحشت آور بود. مدت ها از خانه خارج نمی شدم و ارادی و غیرارادی بدترین فشارهای روانی را بر خود تحمیل می کردم. مسیر من تماما از مسیر تمامی همکلاس ها و هم قطارانم منفک شد و در برهه ای من خود را شبیه به هیچ کس دیگری استنباط نمی کردم. زندگی من در یک عبارت خلاصه می شد: عصیان زودرس!

من در 19 سالگی:

اما سرآخر دانش، آن گمگشته ی همیشگی من، مرا کشف کرد و حالِ من عوض شد. دانش منجی من شد و مرا دوباره به زندگی باز گرداند. وجود تشنه ی من همچون کویری ترک زده در زیر رطوبت باران دانش قطعات منفصل خود را به هم چسباند، یک دست شد و گل رویاند.

حالا هنگامیکه خود را با همنسلانم مقایسه می کنم، می بینم که برخلاف ایشان براحتی در مهمانی ها می خندم، با آهنگِ فیلم های تماشایی می رقصم، عاشق پیاده روی در کوچه و خیابانم و برای عمده ی اطرافیانم از نظر فکری محرک و جذابم…

من در 32 سالگی:

تقدیم به یاران دیرین و گرامی ام:

با این امید که همگی تان روزی (در همین نزدیکی ها) گمگشته ی دیرین خود را یافته و با اشک شوق در آغوشش کشید.

11747