امتداد (119-002)

وقتی یکی از دانشجویان 55 ساله ی من بشکل کاملا صادقانه ای مطرح کرد که بعد از این همه سال زندگی، هنوز نمی داند که قرار است چه شود و این زندگی چه تحفه ای برای او به ارمغان آورد؛ حرفش احساس مشترکی را در اندرون من به غلیان انداخت. من نیز گاه و بی گاه منتظر هدیه ای هستم. من نیز هنوز که هنوزه پس از 29 سال (سال 92) وقتی جریان این زندگی مرا می آزارد، گمان می کنم که یک روز از شر تمامی این مسائل راحت خواهم شد.

گمان می کنم این حرف ها صرفا بخشی از زندگی هستند که روزی در جایی به پایان خواهند رسید. روزی گویا از خواب بیدار می شوم و متوجه می شوم که تمامی آن سختی ها به پایان رسیده و من رها گشته ام. دیگر زندگی می کنم؛ دیگر من خشنودم و می توانم با فراغ بال به تماشای باغ زندگی خود نشسته و بهره ها گیرم. اما حرف او آب سردی بود که بر سر من ریخت و مرا از خواب غفلت بیدار کرد! آن لحظه بود که فهمیدم گویا اگر آدمی شعور تعمق داشته باشد به نیکیِ تمام بدین مطلب پی خواهد برد که زندگی چیزی نیست جز امتداد لحظه ی اکنون.

اگر من نتوانم در همین لحظه ی اکنون، باغ زندگی خود را به تماشا نشینم ولو آنکه زیاد تماشایی بنظر نیاید؛ هیچ لحظه ی دیگری نیز نخواهم توانست. هیچ لحظه ی دیگری جز همین لحظه ی حالی که قلم در دست دارم، در اختیار من نیست! این خودِ ما هستیم که بایستی با دستان روشن خویش، تحفه ی آرامش را در زندگی از باغ وجودیمان چیده و به خود نوبرانه دهیم…