مردم از اوایل دهه ی هشتاد با اصطلاح قدیمی درِ پیت دوباره آشنا شده اند و آن اشاره کننده به قسمی روزنامه است که به درد خواندن نخورده و صرفا باید آن را چلانده و در سوراخِ درِ پیت بقصد درزبندی تپاند. وقتی به روزنامه های “چاپ شونده!” این کشور در این مقطع زمانی نگاه می کنم، یقین پیدا می کنم که بیش از 80 درصد آن ها بشکل عادلانه ای مستحق این عنوان هستند.
عمده ی روزنامه های این کشور از رسالت اصلی شان بسیار دور بوده و صرفا جهت فُرمالیته چاپ می شوند. من نمی دانم که آیا کسی این روزنامه ها را می خواند یا که نه، اما عمدتا به درد گرفتن گِل سبزی یا انداختن در جلوی درب ساختمان برای مالیدن کف کفش ها در روزهای بارانی می خورند.
نقش روزنامه ها در تعالی بخشیدن به اندیشه ی توده ها و ترقی دادن اوضاع جامعه در ممالک آزاد، نقشی تاریخی و غیرقابل انکار است. من گمان نمی کنم که روزنامه های ما در حال حاضر چنین نقشی را بر عهده داشته باشند اما آنچه از مفاد آن ها به ذهن هر خواننده ی آگاهی متبادر می شود، نقشی برخلاف رسالت مزبور است.
برای ما شهروندان این جامعه ی رو به توسعه این حقیقتا دردآور است که نمی توانیم مخاطب روزنامه های خوب بوده و این ارزش را پاس بداریم. شاید در حال حاضر خواندن این اراجیف یک ضدارزش باشد.
11847
