نمایش (117-009)

یکی از دوستان من در زندگی شخصی و خانوادگی خود دچار مشکلاتِ عدیده شده است. من این مسئله را می دانم، اما او گمان می کند که من بویی از این اتفاقات نبرده ام. رابطه ی من با او یک رابطه ی شاد دایمی بوده است. این شادی جزیی لاینفک از شخصیت این ارتباط بوده و آنچه که دوستی ما در آن خلاصه می گردد شادی بی حد و حصر است.

این روزها که با او در ارتباط قرار می گیرم، غم و داستان های مرتبط با آن در تک تک سخنان وی به گوش ضمیری من می رسد اما او همچنان مثل سابق تلاش می کند که شادیِ این رابطه کمترین خدشه ای را به خود نبیند. انسان های بزرگ این دست از انسان ها هستند. آن ها علیرغم داشتن قلبی که درد می کشد، لبی دارند که همواره می خندد.

این رویکرد وی را ستایش می کنم. او نمی خواهد که دوستش از چیزی رنجیده گردد. او می خواهد که همیشه همه چیز کما فی السابق بنظر آمده و آن چیزی باشد که شاید من انتظارش را دارم.

او بازیگر خوبی است. نقش شادی را خوب به روی صحنه می آورد. خودش سناریو این نمایش را نوشته، خودش کارگردانی کرده و خودش نیز بازی می کند. من بازی های او را به تماشا می نشینم. طعم تلخ خنده هایش را می چشم. اشک هایی که از درون می ریزد را می بینم و هق هق گریه های نکرده اش را می شنوم و در حال تماشاگری و درس گرفتن، مهمترین جوایز سینمایی جهان را به او می دهم: به اویی که می شکند اما نمی شکند…

11905