کیفیت ساخت و سازهای شهری در سال های اخیر در کشور ما بویژه پایتخت تنزل جدی داشته است. این پسرفت تا آنجایی پیش رفته است که اکثر آپارتمان ها همچون قوطی های کبریت در کنار و بر روی یکدیگر قطار شده اند. برای من که تمام سال های زندگی ام را در خانه ای یک طبقه ای و حیاط دار زندگی کرده ام، زندگی در چنین فضاهایی سخت و طاقت فرساست.
یکی از جنبه های سختی مرتبط با زیستن در چنین فضاهایی که قصد دارم در اینجا آن را مطرح کنم، بحث مطلع شدن از صداهای خصوصی همسایه هاست. این صداها به گروه های مختلفی تقسیم شده و از صدای کاسه و بشقاب بر روی میز ناهارخوری گرفته و تا به صداهای سرویس بهداشتی و اطاق خواب ختم می شوند. این خیلی زننده است که ما بدون خواست خودمان در جریان این دست صداها قرار بگیریم.
کسی سرفه می کند، کسی بلند بلند می خندد، کسی محکم گام بر می دارد، کسی ساعت ها در گوشی تلفن با سر و صدا حرف می زند و کسان دیگری نیز صداهای دیگری در می آورند. با توجه به تراکم وحشتناک شهر تهران این خیال خامی است که شکل معماری ساختمان ها تغییر کند و متاسفانه حتی در آپارتمان های مناطق خوب تهران نیز این قسم صداهای خصوصی بکرات شنیده می شوند؛ پس با عنایت به این مسئله خودِ شهروندان می بایست که در امر کنترل صداهای خصوصی شان جانب احتیاط را بیشتر رعایت کنند.
چرا باید صداهای حمام و اتاق خواب در یک آپارتمان فسقلی این قدر بلند باشند؟!
دی‌داد
12084
کودکی مان در حیاط خانه رشد کرد.جوانی مان در آپارتمان به پیری میرود…