از غار تا آسمان (047-010)

در یک مستند حیات وحش دیدم که یک شیر نر عصبانی به یکی از ماده شیرهای حرم سرای خود حمله کرده و پس از خفه کردن آن، گوشتش را خورد. من با دیدن این صحنه از این فیلم مستند دچار ترومای روانی شدم.

امروز در ترافیک اتوبان، ماشین جلویی ما کارزار ضرب و شتم قرار دادن یک زن مظلوم بود. راننده که مرد جوان قوی هیکلی بود، زن بیچاره را مداوما سیلی و مشت می زد و در آن احوال از دست کسی هم کاری ساخته نبود. با دیدن این اتفاق پر از خشونت، لحظاتی حملات عصبی را از سر گذراندم.

دو هزار و پانصد سال است که فلاسفه سعی کرده اند که با قلم خود بشر را از خوی توحش حیوانی اش به سمت خوی صلح جوی انسانی اش سوق دهند. همکاران من پیش از من چه نکرده اند، که حال من موظف به انجام آن باشم؟

رنج اقلیت ها، مشقات نیازمندان خیابانی، کودکان بدسرپرست، کودکان کار، وضعیت متجاوزین جنسی، قاتلین بالفطره، رنج بیماران آسایشگاه های روانی، قربانیان اسیدپاشی، قربانیان نسل کشی ها، آواره های جنگ، محکومین به اعدام، زندانیان و هزاران مسئله ی ریز و درشت دیگر که انسان بدآن دچار است.

قلم من چه قدرتی برای تغییر این معضلات دارد؟ شنیده ام که می گویند قلم از شمشیر قدرتمندتر است. قلم من چگونه دست آن مرد ظالم را می بندد؟ چه کسی به حیوانات کمک خواهد کرد؟

جهان چه جای وحشتناکی است. آیا این همه سال گفتن و نوشتن برای تغییر این وضعیت کافی نبوده است؟! می گویند فلاسفه انسان را از دل غار بیرون آورده و به آسمان برده اند، اما این انسان آسمانی کجاست؟! چرا او را نمی بینم؟!

12194