گروهی آزمایشی ترتیب داده بودند که در آن دو تکه سیب را در دو ظرف درپوشیده ی مجزا قرار داده و با یکی از آن ها بشکل مثبت گفتگو کرده و با دیگری پرخاشگرانه و توهین آمیز! نتیجه ی آزمایش آن بود که سیب محترم دیرتر فاسد شده و سیب دیگر خیلی زودتر فاسد می شود.
این گروه که ادعای علمی بودن آزمایش فوق را داشتند، سپس نظریاتی را نیز بر این یافته سوار کرده بودند. هدف من از این نوشتار نشان دادن این مسئله است که این آزمایش علیرغم ظاهر غلط اندازش، بویی از روش علمی نبرده است.
نخست اینکه میوه ی سیب یک بافت مرده است و تنها قسمت زنده ی آن دانه هاست که معمولا کپک نمی زنند. بفرض اینکه سیب ها گوشی برای شنیدن و مغزی برای فهمیدن زبان داشته باشند، دیگر زنده نیستند که بخواهند به محرک های بیرونی واکنش نشان دهند.
دوم اینکه کپک زدن یا نزدن یک مسئله ی متاثر از توانایی این تیم در استریلیزاسیون موفق آمیز و یا ناموفق ظرف های نگهداری نمونه هاست و این اتفاق معمولا تحت تاثیر فعالیت باکتری های موجود در ظروف رقم می خورد و ربطی به خود سیب ها ندارد. در این آزمایش این باکتری ها هستند که صدای تمجید و یا صدای تحقیر را می شنوند!!!
پس اگر روش این آزمایش را بفرض محال درست بپنداریم، نتیجه گیری برعکس است زیرا باکتری های سیبی که فاسد نشده است گویا از شنیدن کلام محبت آمیز این عزیزانِ آزمایشگر به فعالیت خود به خوبی مبادرت نورزیده و در نتیجه، آن گروه دیگر که تحقیر شده اند، بهتر عمل نموده اند زیرا که سیب مزبور را سریعتر به فساد کشانده اند.
این آزمایش کودکانه نشان می دهد که تا به چه حد ظواهر علمی می توانند که به نتایج غیرعلمی منتهی شوند.
12236
