پاره ای مسائل سُفلی
امروز دیگر تحقیقا، رسما و غیررسما یک سال می شود که من درگیر اپیزود چهارم از (چهارگانه ی) مثلث تلخ وجود هستم. اینکه این اپیزود آخرین دفعه ای باشد که من دچار این چالش نفسگیر در زندگی ام می شوم یا که نه، دست خودم نیست؛ اما تلاش برای مبدل ساختن آن به آخرین دفعه، حقا که دست خودم خواهد بود.
پارسال در این برهه از سال رو به یک سراشیبی تیره و تار بودم. امسال هم نمی توانم ادعا کنم که پس از یک سالِ تلخِ و سرد کاملا بهبود یافته ام. شاید در هر دو این برهه ها از نظر درد و رنج و غم بطرز یکسانی رنج برده باشم، اما تفاوت امسال با پارسال جهت و شیب مسیری است که من در حال طی کردنش هستم.
پارسال این موقع هوای زندگی من تاریک بود، اما آن تاریکی مثل تاریکی اول شب بود که می رفت دیرزمانی به درازا انجامد. اما هوای هم اکنون زندگی من اگرچه همچنان تاریک است، اما این تاریکی مثل تاریکی ابتدای صبح است که می رود به روشنایی ختم شود. هر تاریکی، همان یک تاریکی نیست. یک تاریکی به تاریکی بیشتر ختم می شود، اما یک تاریکی دیگر به روشنایی فراگیر، حتی اگر هر دو این تاریکی ها در شدت و غلظت یکی باشند.
پارسال این موقع اتفاقی در زندگی من افتاد که آن را حماسه ی نئو-دی داد نامیدم. این حماسه مرا برای کمالِ عملی ترغیب می نمود. اما خودش همچنان نظری باقی ماند. امسال پس از یک سال اتفاقاتی که هیچ کس از بغرنجی آن ها چیزی نمی داند، حماسه ای را رقم زده ام، تحت عنوان دِی داد-پلاس و آن کمال را در ساحت عمل با رویه هایی پیشرفتی دنبال می کند. همین!
12312
