امسال (1397) زمستانِ چندان سردی نداشتیم. اما بارندگی بشکل باران بر سرمان نازل شد اما آنطور که در زمستان، بارش برف را انتظار داریم، تجربه ی برف را نداشتیم. من همواره مخاطب خبرهای هواشناسی هستم. در همین چند وقت گذشته شاهد بوده ام که بعضا پیش بینی وضع هوا اتفاقات عجیبی را برایمان نوید دهد.
در یک روز ابری، بارانی و گرفته پیش بینی می شود که هوا فردا کاملا آفتابی و صاف خواهد بود. فرد باور نمی کند اما وقتی فردا می شود، این اتفاق رقم می خورد. از یک روز ابری و تاریک، 24 ساعت بعد مهمان یک روز با هوای صاف و آفتابی هستیم.
وقتی در آن روز ابری و گرفته گیر افتاده ایم، گمان می کنیم که راه نجاتی نخواهیم داشت. گمان ما این است که زندگی همین جا به پایان خواهد رسید. اما ظرف 24 ساعت تمام دنیا در نظرمان جور دیگر و بهتری جلوه گر می شود. وضع هوا تابع متغیرهای بیشماری است و از همین رو پیش بینی آن برای بلندمدت چندان شدنی نخواهد بود. احساسات آدمی نیز مثل وضع هواست.
{نکته: تخصصا وضع هوا با آب و هوا توفیر دارد. وضع هوا تغییرات در بازه های زمانی کوتاه، اما آب و هوا میانگین این تغییرات در بلند مدت است. احساسات ما نیز مسئله ای کوتاه مدت بوده و با میانگین این نوسان ها (یعنی شخصیت) توفیر اساسی دارد.}
ما بدون هرگونه علت مشخصی ممکن است که احساس رنجش و درماندگی داشته باشیم اما دقیقا همچون وضع هوا، احساس ما ممکن است که در ظرف 24 ساعت کاملا به چیز دیگری بدل شود. شخصا بکرات شاهد بوده ام که رنگ دنیا ظرف 24 ساعت از تاریکِ تیره و تار به سپیدِ روشن و براق تغییر کند… پس امیدوار بمانیم.
12466
چنان نماند و چنین نیز نخواهد ماند…