امروز آزمایش ساده اما مهمی به انجام رساندم که از نتیجه ی آن بشکل نظری مطلع بودم اما این تمایل را داشتم که نتیجه را در عمل نیز شاهد باشم. همانطور که گفتم آزمایش مزبور، آزمایش ساده ای است.
یک ماهی تابه را برداشته و مقداری روغن سرخ کردنی در آن ریختم، سپس ماهی تابه را بر روی اجاق گاز گذاشته و اجازه دادم که روغن درون آن حسابی داغِ داغ شود. وقتی مطمئن شدم که روغن به اندازه ی کافی داغ شده است، آنگاه مقدار زیادی آبِ سردِ سرد بر روی آن ریختم و اجاق را خاموش کرده و به محیط خلق شده اجازه دادم که در گذر زمان سرد شود.
هنگامیکه بعد از یک ساعت به بوته ی آزمایش سر زدم، نتیجه دقیقا همان چیزی بود که انتظارش را داشتم. روغن بعلت کیفیت عدم حلالیتش در آب، چونان قطراتی پراکنده بر سطح آب شناور بود. چون این ترکیب آبی – روغنی هیچگونه ناخالصی دیگری نداشت، الگوهای ایجاد شده بر روی سطح آب بسیار چشم نواز بودند. قطرات ریز روغن یک الگوی مارپیچی را بر سطح آب به وجود آورده بودند و نخستین چیزی که از نگریستن به آن ها به ذهن متبادر می شد، ساختار کهکشان های کیهانی بود.
مارپیچ ها دقیقا همچون ساختار گالکسی ها بشکل اسپیرال شکل گرفته بودند. این آزمایش مدل بسیار بسیار ساده ای از لحظه ی پیدایش کهکشان ها در اثر سرد شدن فضای کیهان است. جالب اینکه در اثر حرکت کاتوره ای ذرات ترکیب، مارپیچ ها بشکل بسیار محسوسی دارای یک حرکت دورانی حول یک جرم روغنی در مرکز مارپیچ بودند.
با نگاه کردن به ماهی تابه انگار که به مرکز کیهان نگاه می کردم و چه جالب که همان قوانینی که کیهان را می سازند بر ماهی تابه ی آشپزخانه ی من نیز بشکل کاملا یکسانی اعمال می شوند.
12521
