دیشب مطلبی منتشر کردم تحت عنوان “هفت یادآوری دِی دادی برای کامروایی”، که مورد استقبال خوبی قرار گرفت و دوستان عزیزی نیز خصوصی پیغام دادند که دنباله اش را بنویسم و تعداد نکات را بیشتر کنم؛ که بنده نیز اجابت می کنم.
تقدیم (با عشق) به شما یاران گرامی ام:
👇👇👇
هشت) کسیکه به تو “توجهی” ندارد، لیاقت تو را هم ندارد.
نه) در کارَت آنقدر خوب باش که نتوانند بسادگی از تو صرف‌نظر کنند. آن ها یا با تو هستند، یا که ضرر میکنند.
ده) اگر بنا باشد که در اثر موفقیت، تبدیل به فردی گوشت تلخ و گَنده دماغ شوی، به صلاحت است که اصلا موفق نشوی.
یازده) چند باری با ترس و لرز حرف حق را بزن، بزودی دیگر صدایت نخواهد لرزید.
دوازده) در این دنیای تقریبا هشت میلیارد نفری، اگر فقط یک نفر هم دوستت داشته باشد، همان کافیست… باقی اضافی اند.
سیزده) آنانی که وانمود می کنند “نمی بینندت”، همان ها بیشتر از همه حواسشان جلب توست.
چهارده) زندگی در پیرامون داشتن چیزهای بیشتر نیست. زندگی در پیرامون فهم بیشتر داشته هاست.
پانزده) اگر کاردُرُست هستی، مطمئن باش که همه دوستت دارند؛ حتی همان کسانی که “ظاهرا” دوستت ندارند.
شانزده) بزودی از تمام آن کسانی که روزی دست رد به سینه ات زدند، سپاسگزار خواهی بود.
هفده) خوشبختی حق توست. برو حقت را بگیر.
هجده) جهان به خوبی هایت واکنش مشابه نشان خواهد داد.
نوزده) وقت و توانت را مصروف واکنش به دیگران مکن، تو “کُنِش” خود را بیآفرین.
و بیست) اُمیدت مهمترین سرمایه ات باشد.
– دِی داد
