همه ی آدمیان خوب خواهند بود، تنها اگر با آنان به خوبی رفتار شود و این حقیقتا یک اصل است، اصلی که شاید نتوان در آن شک نمود. دِیل کارنگی در جایی گفته بود که با اوباش نیز بنحوی رفتار کنید که گویی انسان هایی شریف هستند، آنگاه در کمال بهت و ناباوری مشاهده خواهید نمود که آن ها حداقل در مقابل شما همان نقشی را بازی خواهند کرد که انتظارش را دارید.
ایشان به انسان هایی شریف مبدل خواهند شد. هنر ما آدمیان در ارتباطات بینافردی، پی بردن به این نکته است که طرف مقابلِ ما چه کمبودی دارد. چه چیزی خلاء همیشگی وی بوده است؟ او چه چیزی ندارد؟! سپس این خلاء را برای آن ها پر کنیم. من توصیه می کنم که به دیگران چیزهایی دهیم که همواره از داشتن آن محروم بوده اند.
اگر به کسی که دیگران وی را نامحترم می انگارند، احترام گذارید؛ وی را به فردی محترم تبدیل کرده و بدین سان دل و توجه وی را به دست آورده اید و این قطعا راز تاثیرگذاری است. عرضه کردن بهترین ها به دیگران بدون هرگونه چشم داشتی، ایشان را به بهترین ها مبدل می سازد.
علت بسیاری از رفتارهای ناسازگار افراد در این مسئله نهفته است که همواره همچون انسان هایی ناسازگار از طرف دنیای پیرامون خود طرد شده اند. این طردشدگی است که علت ناسازگاری است و نه بالعکس آن. همه ی انسان ها خطاهایی می کنند و خطا بخشی جدایی ناپذیر از جریان یادگیری بهتر شدن است؛ ولی اینکه ما افراد را بخاطر خطاهایشان طرد کنیم و سپس بر طبل این طردشدگی بکوبیم، نتیجه ی وحشتناکی در انتظار همگان خواهد بود.
هیچ چیزی زیباتر از بخشش و فراموشی نیست. این مسئله تنها مسیری است که خیر حداکثری گونه ی آدمی در آن نهفته است. بخشیدن دیگران و بروز رفتار احترام آمیز نسبت به آن ها، همان جاده ی سعادت همگانی است و عمل به این مسئله ناگزیر خواهد بود…
درودبیکران
به نظر شما چه میزان توانایی برای”رفتار خوب” با آدمیان در چنته ی همگان است!؟(مقصود پایان پذیری)
و آیا سیری ناپذیری آدمی (مشخصا در دریافت خوبی و رفتار دلخواه)،بسیار انرژی فرسا نیست؟
راهکار پیشنهادی شما چیست؟
قطعا هر کسی به میزان توانش، لازم است که به سمت تعالی اخلاقی قدم بردارد. مهم نیست که یک درخت سرو و یا یک بوته ی خیار باشیم، مهم این است که به اندازه ی امکانات خود رشد یافته و به بار نشینیم.