تجربیات بسیار غریبی در زندگی هر یک از ما رخ می دهد.
یکی از این دست تجربیات، تجربه ای است که از کودکی برای من بارها رخ داده است. شاید برای همه ی ما پیش بیاید که در بستر خود دراز کشیده و لَختی دچار خواب آلودگی شده و اصطلاحا چشم هایمان هم بیاید. ولی بعد در همان حالت چشم بسته از خواب بپریم و قبل از آنکه چشم خود را بگشاییم، گمان کنیم که وضعیتی که در آن دراز کشیده ایم با وضعیتی که در آن، اول بار در بستر قرار گرفته ایم، توفیر دارد.
مثلا به یاد می آوریم هنگامیکه وارد بستر شدیم، سر ما به سمت شمال بود و رویمان به سمت غرب، ولی حالا (پیش از گشودن چشمان)، خیال می کنیم و یا بهتر است بگویم این احساس را داریم که سرمان به سمت پایینِ بستر (جنوب) و رویمان نیز عکس جهت اول (یعنی به سمت شرق) است بنحویکه داده های حسی نیز این مسئله را تایید می کنند، مثلا اگر تلویزیون در واقع زیر پای ماست ولی صدایش در این لحظات از بالای سرِ ما به گوشمان می رسد!!!
البته این پندارها عمدتا واهی هستند و بمجرد گشودن چشمانمان، متوجه می شویم که وضعیت فعلی مان همان وضعیتی است که در بدو امر داشته ایم. من علت این مسئله را بارها مورد مداقه قرار داده و گمانه زنی هایی نسبت به دلایل احتمالی آن داشته ام. نمی دانم که شما خواننده ی محترم نیز این مسئله ی غریب را تجربه کرده اید یا که خیر، اما اگر شما نیز چنین تجربه ای داشته اید، حتما تلاش در راستای یافتن علت آن نموده اید.
اگر بخواهم این مسئله را از خلال آراء خود در حوزه ی روانشناسی نظری تبیین کنم، راز آن را در فاز نیمه آگاهی و رویاهایی می دانم که در برهه ی کوتاهِ به خواب رفتن، شاهدشان بوده ایم. از آنجاییکه این خواب ها بسیار سریع اتفاق افتاده اند، بلاشک محتوایی بسیار نزدیک به وضع واقعی ما داشته اند و ما در آن رویاها احتمالا مسایلی را از سر گذرانده و متعاقبا تغییر جهت داده ایم که حال پس از پایان رویا، در دنیای واقع انتظار داریم که جهت مان در واقعیت نیز تغییر کرده باشد که البته این طور نیست.
