برای آنکس که در سنین میانسالی و حتی ابتدای پیری به جایگاهی درخور در حوزه ی فعالیت خود رسیده باشد، چین و چروک های پوست صورت، موهای جوگندمیِ بعضا ریخته و حتی اندام فرتوت شده ی وی، بنوعی زیبا جلوه می کنند. برای چنین کسی هر یک از این ها نشان افتخاری است.
می توان گفت که پوست زبرش به مثابه مدالی بوده و موی سپیدش نیز همچون تاجی است که بر سر ایشان گذاشته شده است. میانسالان و پیران موفق بسیار از نظر کیفیت جسمانی شان مورد پسند همگان قرار می گیرند. یک میانسال کامیاب علیرغم پوست زبر و بعضا چروک شده اش، به اندازه ی یک جوان رعنا، جذاب و پسندیدنی است. اما برعکسِ آن بسیار بسیار در ذوق می زند، مثلا اگر کسی کله ی طاس شده، موی سپید و پوست چین و چروک دار داشته باشد اما به هیچ جایگاهی نرسیده باشد، این ویژگی ها تا حد بسیاری از جذابیت وی می کاهند.
وقتی گرد پیری بر چهره ی کسی می نشیند، همگان بی اختیار احترامی درخور برای فرد مزبور قایلند. عبارت “احترام موی سپید شما را نگه می دارم…” نیز بر همین مسئله دلالت می کند. حال وقتی این موی سپید کم پشت بر سر کسی است که هیچ جایگاهی برای خود دست و پا نکرده است، مخاطب با نوعی تضاد آزاردهنده مواجه می شود: کیفیاتی ارزشمند منتسب به آدمی بدون هرگونه ارزش عینی و این حقیقتا مسئله ای دردآور است.
صحنه ی مردی عاطل با سر طاس شده، دورموهایی جوگندمی و پوست زبر اما خانه نشین و بدون هرگونه دستاوردی، یکی از نفرت انگیرترین تصاویری است که می توان تجسم کرد، مردیکه هنوز مادر کهنسالش، سه بار در روز برایش سفره را چیده و جمع می کند…
