پس از ارتباطات طولانی و میان مدت است که آدمی چهره ای از خود نزد دیگران به تصویر می کشد و پس از آن است که دیگران، دیگر با ما در ارتباط نیستند بلکه با چهره و تصویری در ارتباطند که از ما و بمدد ما برای خود ساخته اند. در این مواقع است که دیگر خود واقعی ما ارزش وجودی خود را از کف می دهد و اصالت با آن تصویر ذهنی است که از ما، بمدد ما نزد مخاطبِ ما شکل گرفته است.
دیگر همیشه باید کوشید تا در آن تصویر جا شد و تخطی از رنگ و لعاب و خط و انحناء و نقش و نگار آن، خطا و گناهی نابخشودنی قلمداد می گردد. اصلا همین تصویر است که مشخص می کند که ما در آینده می بایست چگونه رفتار کنیم. این تصویر چسبنده است که مبنای قضاوت دیگران نسبت به ما را تعیین می کند و باعث می گردد که ما به گونه ای خاص رفتار کنیم.
شاید حتی بتوان گفت که این تصویر است که حقیقت وجودی ما، رفتارها و منش ما را در آینده ی ارتباطاتمان می سازد. گویا دیگران هرگونه تغییری را در این تصویر ذهنی خود از ما برنمی تابند و از ما انتظار دارند که همیشه شبیه به آن باشیم.
اگر من در ارتباط با فردی خاص در اوایل رابطه فردی منفی ظاهر شده باشم، طرفم همواره از من انتظار دارد که رویکردی منفی نسبت به قضایا داشته باشم و هرگونه تلاشی از جانب من برای رفتار کردن بنحو دیگری مقاومت آن ها را در بردارد، مقاومتی که خود را به اشکال مختلفی آشکار می سازد حتی از خلال کنایه و توبیخ؛ مثلا اینکه می گویند: از کی تابحال مثبت اندیش شده ای؟! و یا اینکه: این حرف ها به تو نیامده! کَل اگر طبیب بودی… و هزاران حرف مفت دیگر از این قبیل!
نتیجه گیری من از این بحث همانا اشاره به نقش تصویر ذهنی دیگران از ما در رابطه با جنس رفتارهای ما در جمع ایشان است! مردمان اشک کمدین ها را باور نخواهند کرد…
با این اوصاف شخصی که دچار تغییرات رفتاری بشه از سوی اطرافیان پذیرفته نمی شه ؟
مثلاً ترک یک اخلاق بد یا ترک دروغ گویی و یا …
اگر در جمع بداخلاقان و یا دروغگویان گیر افتاده باشد، این عدم پذیرش رخ خواهد داد…