چند هفته ی پیش به اتفاق یکی از دوستانِ هنردوست خود که فرد اخلاق گرایی است در حال قدم زدن در خیابان های اطراف منزل بودیم که ناگاه متوجه شدیم دو نفر (یک پسر جوان و یک زن میانسال) در حال جدل کردن با یکدیگر هستند.
بعلت نزدیکی واقعه به محل ترددمان کاشف به عمل آمد که این ۲ نفر مادر و پسری هستند که بر سر مباحث خانوادگی به جان هم افتاده اند. اندکی که گذشت کار بسیار بالا گرفت و پسر جوان بعد از هُل دادن مادر خود، با حالت قهر و خشم به داخل خانه رفت و مادر نیز همان جا وسط خیابان مشغول گریه و زاری شد و بر سر و صورت خود می کوبید و پسر خود را نفرین می کرد.
این صحنه من و دوست هنرمندم را بسیار تحت تاثیر قرار داد و ذهنمان را بسیار به خود مشغول کرد تا حدیکه دوستم شدیدا بغض کرده و فشارش هم افتاد!
سپس ما به پیاده روی خود ادامه دادیم و در بوستان محل یک دور کامل زدیم که نیم ساعتی طول کشید و در تمام این مدت سکوت بر ارتباط ما حکمفرما بود. سخت مشغول تفکر به اتفاقی بودیم که افتاده بود. گاهی اوقات یکی از ما دو نفر زبان به انتقاد و تاسف می گشود و دیگری نیز گفته هایش را تایید می کرد.
در همین احوال هنگامیکه به محل قبلی بازگشتیم در کمال ناباوری مشاهده کردیم که زن ماجرا که تا چند لحظه ی پیش مرغان هوا نیز به حالش گریه می کردند در حین بگو و بخند تلفنی از درخت توت وسط کوچه آویزان شده و در حال توت چیدن و خوردن است و هرزگاهی (ضمن خوش و بش) پسر خود و زن همسایه را نیز که از پنجره نظاره گر این صحنه هستند، به انجام این کار تشویق می کند!!!
اینجا بود که فهمیدیم “بدون اطلاع کافی و وافی” کمتر غصه ی دیگران را بخوریم.
مادر است و چشمانش و خار پای اولادش…
گویا ما می طلبیم که اینگونه باشد.