ارتکاب دایمی به کمالخواهی افراطی همچنین خاصیت دیگری نیز دارد و آن این است که تماما توجه تو را از واقعیات زندگی پرت می کند. برای تو نیروانایی می سازد که در آن مجبور نیستی که خود را درگیر مسایل واقعی زندگی کنی، زیرا در آن بهشتِ خودساخته، به خیال خود بهشتی شده و فارغ از هر گونه مصیبت زمینیان روزگار بسر می کنی.
از این جنبه، کمالخواهی مرضی بسیار شبیه به بیماری اعتیاد است. یک فرد مبتلا به اعتیاد زمانیکه ماده ی مخدر خود را سر وقت مصرف می کند به آنچنان نشئگی فرح بخشی دچار می گردد که هیچ یک از دردهای واقعی زندگی در نظرش واقعی جلوه نمی کنند و آن لحظاتِ ویژه هستند که به وی شجاعت ویژه ای می بخشند.
اما پس از مدتی همینکه ذات گذران این فاز وارد عمل شد و این بهشت در پیش چشمان فرد چونان حبابی ترکید، جهنمی از پسِ آن خودنمایی خواهد کرد. مشکلات آنجا حالا این بار واقعیِ واقعی منتظر هستند تا فرد مزبور با آن ها مواجه گشته و حلشان کند اما این حل شدن به راحتی محقق نخواهد شد زیرا فرد گرفتار به اعتیاد در تمامی سال های زندگی خود از آن ها فرار کرده است و مهارت های لازم را برای این مهم ندارد، پس لازم است که دوباره با مصرف مواد هرچند بشکل موقتی دوباره آن ها را از نظر پنهان کند و این چرخه با افزایش دایره ی تاثیر تا پایان زندگی کوتاهش ادامه خواهد داشت.
فرد کمالگرا نیز از همین قضیه رنج می برد. درگیر شدن در تشریفات کمالگرایی لحظاتی وی را از شر مشکلات زندگی می رهاند اما با از بین رفتن اثر آن ها مشکلات آنجا دوباره بشکل واقعی منتظر هستند تا کمالگرای قصه ی ما آن ها را حل و فصل کند. اما کمالگرا که مهارت لازم را در زندگی کسب ننموده (زیرا بیشتر وقت و انرژی خود را مصروف تشریفاتی بدون هرگونه خروجی کرده است) در مقابل آن ها احساس عجز می کند و همین ترس از عجز است که وی را دوباره به سمت تشریفات سوق می دهد و این چرخه تا پایان زندگی بدون دستاوردی ادامه خواهد داشت…
درود بسیار
باز هم جنبه دیگری از واقعیات این جهان که در این متن جلوه نمایی می کند، ای کاش راه حلی هم برای رهایی از این اعتیاد ارایه دهید. زیرا برای رهایی از هر اعتیادی راهی وجود دارد. البته سوای اراده که به نظر من در این مورد خاص از اعتیاد زیاد پاسخگو نمی نماید.