در ارتباط با انسان ها پیش می آید که برخی ها خیلی الکی الکی برایمان تبدیل می شوند به اعضای مجموعه ی مقدسات زندگی! خیلی الکی الکی در جایگاهی قرار می گیرند که نمی توانیم کوچکترین بی احترامی ای نسبت به ایشان روا داریم. دلیلش احتمالا یک دلیل منفرد و ساده نیست، اما همین که گفتم؛ در خیلی مواقع پیش می آید که افرادی خیلی الکی الکی احترام های عجیب و غریبی از ما دریافت می کنند.
ما انسان ها بشکل غریزی تمایلی اندرونی برای بروز رفتارهایی از خود داریم که آن رفتارها را می توان رفتارهای والدمأبانه نامید. رفتارهایی که در آن ها همچون یک پدر و یا مادر (بسته به جنسیت فرد) در ارتباطات خود با سایرین ظاهر می گردیم. شاید همین تمایلات است که گاهی خطا می کنند و بموجبشان ما از خود چنین رفتارهایی بروز می دهیم.
آنگاه این قسم از رفتارها در مواجهه با این دسته ی خاص از آدمیان آنچنان جزئی از ساخت آگاهی ما می شود که هر گونه مواجهه ی بعدی چونان تکانه ی رخ دادن مجدد آن ها قلمداد شده و ما بشکل قالبی آن ها را ادامه می دهیم بدون اینکه دلیل ویژه ای برای سرسپردن به آن ها داشته باشیم و ایشان افرادی می شوند که ما در برابرشان مجبوریم تا به درجات زیادی خود را سانسور کنیم زیرا از این می ترسیم که بروز و ظهور خودِ واقعی مان آن ها را برنجاند.
شرایط به ترتیبی رقم می خورد که رابطه ی مثبتی بدون هر گونه دلیل خاصی بین ما و آن برخیِ دیگر رقم می خورد و ما تمام هم و غم خود را مصروف صیانت از آن می کنیم. شاید ناملایمات هایی نیز در این اثنا متوجه شخص خودمان گردد، اما صرف همین ایده ی نثار محبتی خالص به یک انسان بدون هرگونه چشم داشتی (دقیقا همانند محبت والدین به فرزندان به سرپرستی قبول شده)؛ آن چیزی است که ما بدان نیاز داریم.
گویا ما خیلی الکی الکی می بایست به برخی ها محبت کنیم تا به خود ثابت کنیم که محبت کردن بلدیم و بس…
