آشتیِ کار دل و معاش (225-004)

وقتی کسی خود را می یابد، احتمالا هرگز دیگر خود را گم و یا حتی فراموش نخواهد کرد. در این برهه هاست که وقتی آدمی کاری غیر از آنچه که راهِ اصیل وی است به انجام می رساند، احساس بطالت و اسراف وجودی می کند. دنیای اطراف و هرآنچه که در اوست در نظرش خوار جلوه می کند و تنها چیزی که وی را اقناع می کند، همان راهِ اصیل است. دلش می خواهد تنها به یک موضوع بپردازد، تنها از آن بگوید، تنها از آن بشنود و تماما توجهش از هر آنچه غیر راه است، بر می گردد.

گاهی اوقات پیش می آید که فردِ راهِ-خود-یافته تماما با نوعی پارادوکس بین کار معاش و کار دل خود مواجه می گردد و نمیداند که چگونه آن ها را با هم آشتی دهد. کار سختی است! از یک سو نیازمند ارتزاق و اداره ی معاش زندگی است و از سوی دیگر ثانیه ای حاضر نیست که وقت با ارزش خود را هدر چیزی جز راه کند. لحظاتی به خود می گوید: من از جنس این آدمیان نیستم! این مسیر، مسیر من نیست! من اینجا چه می کنم؟! این آدم ها که هستند! چرا هیچ چیزشان شبیه به من نیست (لحظات از خود بیگانگی)!

از طرف دیگر به خود نهیب می زند که نکند برای ادامه ی حیات خود دچار مشکل شوم! نکند بی پولی و عدم برخورداری از حمایت های مالی و اجتماعی بر روی حرکتم در راه تاثیر سوء نهند و حتی مرا تماما از حرکت باز دارد. نکند که هم از این بمانم و هم از آن و خیلی نکندهای دیگر… چاره ی کار مثل همیشه اتخاذ رویکردی متعادل و توازن گراست و برای بهره مندی از هر دو می بایست آغوش خود را مهربانانه گشود.

صرفا وقف کردن زندگی برای معاش، کاری عبث و همچون دویدن به دنبال باد است. از آن طرف صِرف به انجام رساندن کار دل ممکن است در طولانی مدت قاتل خلاقیت رونده ی راه باشد. بضرس قاطع جایی میان این 2 سرحد، جاییست که می بایست در آن ایستاد… پناه بردن به کار دل در شلختگی های کار معاش و پناه بردن به کار معاش در مصائب کار دل…