وقتی طالب چیزی برای مدتی طولانی هستی، زندگی و اوضاعش بنحوی رقم می خورد که همگان از طلبِ تو باخبر می شوند. در این شرایط، دیگر تو با طلبت شناخته می شوی و دیگران میدانند که زندگی ات بر چه مداری می گذرد، حتی می توانند خود را در جایگاهی قرار دهند که تو را بخاطر عدم کامیابی طولانی مدت در رسیدن به خواهش وجودی ات مورد سرزنش قرار دهند.
پیش می آید که کسی در این وضعیت قرار می گیرد و بعلت عدم وصال به مطلوب دیرینه اش بنوعی جوانب دیگر زندگی را به دست فراموشی سپارد. این فراموشی یا از سر اشتغال دایمی به هدف است و یا از سر نوعی لجبازی کودکانه با این استدلال که “تا به هدفم نایل نشوم، زندگی را آغاز نخواهم کرد.”
اگر به اطراف خود نظر بیافکنیم انسان های زیادی را در این وضع مشاهده خواهیم کرد. انسان هایی که علیرغم شایستگی هایشان، پشت یک در بسته نشسته اند و زندگی در طولانی مدت برایشان چیزی نیست جز زاری کردن در پشت آن درب بسته تا روزی، کسی یا چیزی آن در را برایشان بگشاید! زندگی، رفتن از یک در بسته به در بسته ی دیگر است. خیلی خوب خواهد بود که ما از سر خوش اقبالی صرف دستگیره ی اولین دری را که می چرخانیم با گشایش آن در مواجه شویم، اما همانطور که گفته شد “از سر خوش اقبالی صرف!”
باز شدن یک در برای ما در اولین تلاش اگرچه در ظاهر شیرین است اما این خطر را دارد که ما از سر یک شادی زودگذر خود را در دالانی بیابیم که بعد از رفع آن شادی، علاقه ی چندانی به آن مسیر نداشته باشیم. بسیاری از افرادی که خیلی زود مسیر زندگی خود را یافته اند با بحران میانسالی مواجه خواهند شد و زندگی شان در ایام کهنسالی چیزی جز حسرت دایمی نیاموخته ها و نیازموده های ایام جوانی نیست.
در آخر دوباره مایلم به پشتِ در نشینان اول ماجرا برگردم. مطمئن باشید که اگر روزی درِ مطلوب از سر تصادف باز شود (که معمولا هم چنین نمی شود)، بخاطر تمام آن چیزهای دیگری که قیدشان را زده بودید و تمام آن چیزهایی که نیاموختید، وصال شما دیری نخواهد پایید. کسی را می شناسم که بخاطر عشق بی فرجامِ جوانی، زندگی اش را تعطیل کرد اما وقتی آن عشق در میانسالی برگشت، وی دیگر زندگی کردن بلد نبود! یک زندگی بی فرجام…
