بخشش اسم مصدری است از فعل بخشیدن یعنی دادن و دهش بدون هر گونه چشم داشت و منتی. البته در زبان عامیانه ی پارسی گاهی اوقات بخشش را بجای اسم مصدر بخشایش نیز به کار می برند که البته غلط است. بخشش چیست؟ چرا بخشش؟! برخی افراد از گرفتن بیشتر لذت می برند تا بخشیدن. برخی بخشیدن را ترجیح می دهند و برخی نیز از هر 2 گونه ی آن لذت می برند.
در این جا من می خواهم ثابت کنم که بخشش همان ستاندن است البته این بار در لباسی مبدل. هنگامیکه ما می بخشیم، یعنی چیزی را به کسی و یا حتی به خودمان پیشکش می کنیم؛ لذتی وافر نزد ما حاصل می گردد و این همان پاداش بخشش است. از دیرباز افراد بسیاری تلاش نموده که اثبات کنند نیکی به دیگران، نیکی به خود است و غیره…
صدالبته که بخشش نیز مشمول این اصل خواهد بود. آنچه بخشیده می شود از کف ما نمی رود بل همچنان جزء دارایی های ما خواهد بود اما فقط تغییر شکل می دهد. درست مثل اینکه پول خود را خانه بخریم و یا اینکه خانه ی خود را پول کنیم. یک بخشش واقعی یک عمل لذت بخش است.
