نوشتن پیرامون بدنامی ممکن است به راحتی منتهی به “فروافتادن در دام توضیح واضحات” گردد. پس اجازه می خواهم من باب بیش از هشتاد درصد بدنامی های بشری یعنی بدنامی های کاذب بنویسم. نقش فرهنگ ها در ارزیابی بدنامی اعضای آن فرهنگ ها بسیار پررنگ است به گونه ای که گویا فرهنگ و مقتضیات آن است که توهم بدنامی و یا خوش نامی را نزد ساکنان خویش بوجود می آورد.
نمی توانیم منکر تصادفی شکل گرفتن فرهنگ ها باشیم. این قضیه شاهدی بس غیرقابل انکار دارد و این شاهد متفاوت بودن آن در مناطق و جغرافیاهای مختلف پهنه ی زمین است. چه بسا که عملی در فرهنگی پسندیده و در فرهنگی دیگر شنیع و نکوهیده باشد.
با عنایت به مطالب فوق می توان نتیجه گیری کرد که تصور بدنامی نیز خود مشمول همین قضاوت نسبی فرهنگ ها نسبت به امور مختلف خواهد بود. من این چنین بدنامی های اعتباری را که به اعتبار فرهنگ اختصاصی مردمان تمرین کننده ی یک فرهنگ خاص موضوعیت پیدا می کنند، بدنامی های کاذب نامیده و بشر را به مبری شدن از آن ها سفارش می کنم.
