(نمود)
چیزهایی ممکن الوجود هستند! این چیزها را می توان همچون ذواتی به حساب آورد که در-خود به گونه ای هستند و برای-ما به گونه ای دیگر متجلی می شوند. تجلی در این مقام موضوع این نوشتار خواهد بود. رنگ چمن را مدنظر قرار دهید. چمن برای سوژه ی انسانی سبزرنگ است و برای یک گاو، خاکستری رنگ! حال پرسشی که مطرح می گردد این است که چمن در-خود چه رنگی است؟!
بمدد علوم امروزی می دانیم که رنگ ها چیزی نیستند جز بازتاب نور سفید از سطوح مختلف که کیفیت مختلف آن سطوح منتهی به انعکاس نور سفید با طول موج خاصی خواهد بود. این طول موج های خاص شبکیه ی چشم آدمی و اعصاب بر سطح آن را بشکل مختلفی تحریک کرده و این تحریکات مختلفه همانا عامل ارزیابی آدمی از وجود رنگ های گوناگون است.
برگ (چمن) با توجه به کیفیات خاص خود، بیشتر طول موج قرمز را جذب کرده و طول موج سبز (با محوریت حواس آدمی) را منعکس می سازد. پس چمن عملا در-خود قرمز است. با عنایت به تمام این دگرگونگی ها مهم نیست که چمن در-خود چه هست، مهم تجلی آن برای آدمی است. گوهرهای یکسان تجلیات چندگانه ای دارند، مثلا ماده و انرژی هر دو تجلیات دوگانه ی یک گوهر یکسان هستند.
