اگر مبدا را (در هر روز) ساعت صفر مطلق در نظر بگیریم، موج وجودی آدمی همچون یک موج سینوسی است، یعنی اینکه در مبدا میزان دامنه ی آن و بتبع آن انرژیش، صفر است.
همینطور که ساعات خواب آدمی سپری شده و فرد تجدید قوا می کند، در ساعت 8 صبح به اوج دامنه ی خود (قله ی موج) رسیده و سپس همینطور که ساعات روز سپری می شوند، سطح انرژی آدمی افت کرده و به دامنه ی – در دره ی موج رسیده و سپس همین چرخه را از نو می آغازد. این شکل موجی است که انتظار داریم جریان متداول زندگی از آن تبعیت کند.
اما در تعداد اندکی از آدمیان که از برنامه ی خواب و بیداری متفاوتی برخوردارند، شکل موج، شکلی کوسینوسی است، یعنی در مبدا به اندازه ی کل دامنه بالاست و این افراد معمولا در مبدا روز در بالاترین سطح انرژی هستند. اکثر این افراد ادعا می کنند که با تاریک شدن هوا احساس قبراقی در آن ها ایجاد شده و در حوالی 12 شب (مبدا روز بعد) به حداکثر کارایی خود می رسند و سپس جریان را بشکل یک موج کوسینوسی سپری می کنند.
این ها افرادی هستند که عادت خوابشان را می توان عادت جغد شب نامید. دسته ی اول که در برگیرنده ی درصد بیشتری (بیش از هشتاد درصد) از آدمیان است را دسته ی چکاوک صبح می نامیم. اینکه کدام یک از این سبک های خواب و بیداری {چکاوک صبح (سینوسی) / جغد شب (کوسینوسی)} بهتر هستند؛ جواب ساده ای ندارد.
در طبیعت و در گونه های مختلف جانوری هر دو این واریته ها مشاهده می شوند، اما نظر خود من با توجه به پیشینه ی تکاملی آدمی، شکل اول است. آدمی با توجه به ضعف قوه ی بینایی اش (در مقایسه با سایر گونه های شب رو) و اتکا بیش از حد به نور برای بقاء، احتمالا گونه ای سحرخیز و روزگرد است. ترس آدمی از تاریکی نیز، دلیل دیگری بر این نوردوستی است…
