بحث من باب تنگنا بشکل کلی را به کناری افکنده و می خواهم در این نوشتار به یکی از تنگناهای فلسفه ی معاصر اشاره کنم.
تقسیم بندی گزاره ها به دو شکل تحلیلی – ترکیبی که از زمان لایپنیتس مرسوم شده و بمدد پوزیتیویست های منطقی و سپس همکاران تحلیلی شان به اوج خود رسیده است، بتوسط شاگردان این نهضت فلسفی همچون کوآین مورد انتقاد قرار گرفت بگونه ای که حالت صفر و یکی این تقسیم بندی و شکل گسسته ی آن به پیوستاری از تحلیلی به ترکیبی و با حالتی فازی مبدل شد.
این شاید یک نقد بود اما تنگنای اصلیِ این طرز نگرش را می خواهم به شکل مستقل از سایر همکاران هم اندیش در این جا مطرح سازم.
“شاقول ما برای تحلیلی و یا ترکیبی ارزیابی کردن گزاره ها متاثر از مفروضات زمانه ی ما خواهد بود بگونه ای که با تغییر پارادایم ها گزاره های تحلیلی، ترکیبی ارزیابی خواهند شد و یا بالعکس!”
……….
