تنبلی (112-007)

می گویند فلانی خوشبخت است. البته مِن حیث المجموع درکی از خوشبختی ندارند و حتی اگر شرایط مهیا گردد و بتوانند که جای وی باشند، باز خود را احتمالا ترجیح دهند. اما علت قضاوت آنان مقایسه ی یکی از وجوه وجودیشان با فرد مزبور است. این از تنبلی فکری آنان نشات می گیرد. آدمیان افرادی را خوشبخت قضاوت می کنند که ایشان در یکی از وجوه مدنظر آنان خوشبخت تر از آنها باشند و این صد البته که درکی ناقص است.

خوشبختی همانا توانایی ما در خوشبخت جلوه دادن خویشتن است. افراد تنبل انگیره و یا حتی حوصله ی چنین وانمود کردن هایی را در خود نمی بینند پس چشمان ریز خود را بسته و دهان گشاد خویش را باز می کنند. تنبلی نیز با مقایسه ی فردی خاص با اکثریت غالب، بعنوان صفتی برای افراد مطرح می گردد!

تنبلی فکری، تنبلی جسمی را به دنبال خواهد داشت و هر دو آنان به تنبلی اخلاقی منتهی خواهند شد. تنبلی اخلاقی آن قسم از تنبلی است که فرد توانایی بکار انداختن اراده ی خویش را برای بودن در پله ی اول یا سطح 1+ ندارد. می خواهد در صفر باشد و غریزتا لحظاتی نیز به 1- تنزل خواهد داشت.