حسد (139-007)

(آزخواهش)

در این نوشتار تلاش من بر این است که به حقیقتی اشاره کنم که مقوله ی حسد را نیز در بربگیرد.

فرض کنید شما به اتومبیلی نگاه می کنید و عاشقش می شوید. این بدان معناست که همواره تصویری از اتومبیل محبوب خود را نزد خویش داشته اید. این مجموعه صفات پسندیدنی شما همواره قبل از هرگونه تعقلی بشکل (Always-Already) طبق تجربیاتتان موجودیت یافته بوده اند. دیدن اتومبیل فقط و فقط یک کشف ناخودآگاه ما به ازای علایق شما در دنیای بیرون است.

شما وقتی چیزی را دوست می دارید، ماورای دانستن اینکه آن را دوست می دارید یا خیر؛ احساسا و بشکل عاطفی آن را دوست می دارید. یعنی اینکه ما هرگز با یک اتومبیل روبرو نمی شویم تا سپس بنشینیم و برای خودمان دلایل بیاوریم و نهایتا به این نتیجه برسیم که آیا ما این اتومبیل را دوست می داریم یا که نه!

ما فقط می توانیم در گام اول اتومبیل را از سر برآیند عواطفمان دوست بداریم و سپس برای دوست داشتنمان (که مقوله ای عاطفی است) دلایل دست و پا کنیم (که مقوله ای استدلالی است). حسد نیز همین گونه است. حسد ورزیدن یا نورزیدن ماورای هرگونه استدلال منطقی است.

{ما اول حسد می ورزیم و سپس برایش دلیل می تراشیم نه اینکه اول دلایلی داشته باشیم و سپس حسدورزی را استدلالاً آغاز کنیم. بعبارتی عواطف و احساسات ما بر دلایل و استدلال هایمان اولویت دارند.}