خاستگاهِ همه شر داشتن رویه هایی انعطاف ناپذیر است. اگر به رویه هایی انعطاف پذیر مجهز نباشیم، خیلی زود از پا در می آئیم و این از آن جهت است که در مواجهه با موقعیت های نیاندیشیده، اضطراب بر آدمی مستولی می گردد. این یعنی نداشتن انعطاف کافی برای تطبیق دادنِ خود با شرایط.
نقشه ها هرگز بشکل کامل محقق نمی گردند… وقایع هرگز از برنامه ریزی های ما تبعیت نمی کنند. البته این بدان معنا نیست که رویه ها مفاهیمی عبث هستند، بلکه به این معناست که همواره فرگشت رویه ها می بایست مدنظر باشد.
بعنوان مثال اگر فردی در زندگیِ خود رویه ای دست و پا کند که بموجب آن می بایست کیف کولی اش را همواره بر دوش چپ داشته باشد، اگر لحظه ای به خود آمد و دید که کیفش بر دوش راستش است؛ ایشان می بایست سریعا این تغییر را در رویه ی خویش بدهد که گذاشتن کیف کولی بر دوش چپ، منوط به خودآگاهی قبل از انجام عمل است یعنی اینکه حالا که کیف بشکل ناخودآگاه بر دوش راست است، لازم نیست که جایش عوض شود.
تکامل رویه ها عملا خاستگاه خیر عظمی در منش آدمی است.
