(خشم نهادی)
فروید قایل به این اصل بود که خشونت و رفتارهای پرخاشگرانه عملا در اثر سایق غریزه ی پرخاشگری رخ می دهند و سپس پس از اِبراز، پالایش رخ داده و فرد آرام می شود! رفتارگرایان آن را نوعی پاسخ آموخته می دانند که در فرد با تقویت مثبت طبق شرایط محیطی همراه گشته است… رویکردهای شناختی، زیستی و انسانگرایانه نیز هر کدام نظرهای متفاوتی عرضه می کنند.
من قصد ندارم که در این نوشتار به تشریح آراء آنان بپردازم، فقط اذعان می کنم که حقیقت التقاطی از همه ی این رویکردهاست. هیچ یک از این رویکردها به تنهایی حقیقت نیستند و حقیقت نیز تمامی و یا همه ی آنان نیست.
من خود چندین بار بشکل جدی قربانی خشونت بوده ام. خشونتی که تهدید کننده ی سلامت جسمانی و روحی – روانی من بوده است. من از خشونت بیزارم و از انجام آن اِبا دارم. احساس می کنم ارتکاب به آن چنان اضطرابی را بر من مستولی سازد که فکر کردن به آن نیز مرا از پا در می آورد. اضطرابی که وقتی با وسواس های ژنتیکی من در پیش گیری از آن همراه شد، من به اَنتلکتوالیزه کردن جهان مشکلاتم رو آوردم!
