شادی اگرچه واقعیت ندارد و همانا سلب غم آدمی است اما من آن را بهشت انسان می نامم. “الاکلنگ غم – شادی” مفهومی است که در درک اخلاق بشری از اهمیت بسزایی برخوردار است. به هر میزان که غم تو بمدد انجام امور اخلاقی کم شود، بر شادی تو افزوده خواهد شد و این کلیدِ یک زیست رضایتمندانه است.
روزی یکی از ….. از من پرسید که مهم ترین چیز در زندگی برای شما چیست؟! من اول خواستم که واژه ی دانش را بعنوان پاسخ اعلام کنم، اما بلافاصله و بشکل ناخودآگاه واژه ی شادی را با آن جایگزین کردم. همواره گمان من بر این بوده است که انسان حیوانی غمگین است. همین غمِ ذاتی وی است که او را به سمت خلق شادی سوق می دهد.
شادی حقیقتا موجود نیست. هرگاه غم نباشد، ما توهّم شادی خواهیم کرد و این همان فرار از جهنم انسان و لحظاتی را سپری کردن بر دروازه ی بهشت است. درِ اطاق شادی با کلیدِ اخلاق گشوده می شود و اخلاق همان عقل عملی است…
{“شادی” از کمال عالی تر است.}
