فریدریش نیچه می گفت که: “نوآوری یعنی گذاشتن نام بر روی چیزهایی که هنوز نامی ندارند!” این گفته اگرچه جذاب و اغواگر است اما تهی از حقیقت می باشد. زیرا آن چیزهایی که هنوز نامی ندارند برای آدمی مکشوفه اند و اگر چیزی مکشوفه باشد، دیگر نامیدنش از اهمیت چندانی برخوردار نخواهد بود. از نگرگاه من، نوآوری یک گام قبل از این نام گذاری های صرف است.
نوآوری یعنی دیدن چیزهایی که قبلا کسی آن ها را ندیده است. ولو آنکه آن چیزها نامی نداشته باشند. نام گذاران، نوآوران نیستند. بینندگان چیزهای تابحال نادیده هستند که بعنوان نوآور شناخته خواهند شد. از اینرو من قایل به این اصلم که یک نظریه پرداز که نظریه ای ناب در پیرامون چیزی نادیده را ارایه می کند، به نوآوری دست زده است. نظریه پردازی با این قرائت عملا همان نوآوری است. نوآوری در ساحت گفتمان!
……….
