داشتن یک همراه برای ادامه ی سعادتمندانه ی زندگی یک باید است. البته برخی ها این شانس را پیدا نمی کنند و یا از بد روزگار نمی توانند آن چه را که می خواهند به دست آورند و به خود می آیند و می بینند که تمام عمر خویش را تنها و بدون هرگونه همراهی بوده اند. دسته ی بسیار کم شماری از آدمیان نیز تنهایی ابدی را برمی گزینند که اگر گمان می کنند که این برایشان بهتر است، الحق و الانصاف که سخت ترین و باارزش ترین عمل این دنیا را به انجام رسانده اند.
در این جا روی صحبت من با آن افرادی که می خواهند همراهی داشته باشند تا بار زندگی را با کمک وی به دوش بکشند:
شماها بهتر است هرگز به دنبال کسی نباشید؛ بهتر است از یک چهارپا برای این هدف بهره بگیرید و سراغ آدمیان دوپا نروید که خود نیز جزء بهایم هستید.
اگر به دنبال همراه هستید، هدف اصلی شما می بایست تقسیم شادی هایتان باشد. همراه شما باید آن کسی باشد که حتی غم هایتان را از وی مخفی کنید که مبادا خاطر وی آزرده گردد. اگر برای شاد شدن به دنبال همراهید، غم همراه شماست! برای شاد کردن همراه خود را برگزینید تا شادی همراهتان شود…
امید که بیانات شما،برای آندسته از بينندگان که “همراه نداشتن” به معنی عام را “ناکامی” قلمداد میکنند،ایجاد سو ذهنیت نکند…
من نیز معتقدم کامیاب آن کسی است که بار غم های خود را بر دوش همراه خاص خویش تحمیل نکند…