“قدیم ها موقعیکه من پسربچه ای مدرسه ای بودم، شاهد بودیم که افرادی در اطراف مدارس، هَله هوله هایی بفروشند که بسیار خوشمزه بودند. آلوچه، لواشک، آلبالو خشکه، قره قوروت و غیره… شایع بود که این خوراکی ها همگی مشکل بهداشتی داشته و تماما مضرند، اما چیزی که برای من حل نشده باقی مانده اینکه چرا آن ها در عین کثیفی می توانستند این قدر خوشمزه باشند!”
چند روز پیش در خیابان در مقابل یک مرکز خرید بسیار لوکس، آقایی را دیدم که در یک محفظه ی شیک لواشک می فروخت. لواشک ها را بشکل طبقه ای بر هم چیده بود و افراد عمدتا متمول برای خرید لواشک به دور وی جمع شده بودند. گویا آن ها نیز مشغول خاطره بازی بوده و قصد داشتند که نوستالژی خرید لواشک خوشمزه از یک دست فروش خیابانی را دوباره تجربه کنند.
مرد لواشک فروش برخلاف نمونه هایی که من در کودکی ملاقات می کردم، ظاهری موجه داشت و مودبانه صحبت می کرد. اختلاف او با آن نمونه های کلاسیک زیاد بود اما آنچه بیش از هر چیز دیگری نظر مرا به خود جلب کرد، دستکش یکبار مصرفی بود که به دست داشت. در قدیم لواشک فروش ها دستکش به دست نمی کردند و شاید همین مسئله انگاره ی آلوده بودن خوراکی ها در ذهن افراد قوام می بخشید.
وقتی دقایقی به دستکش های وی نگاه کردم متوجه شدم که او با همان دستکش ها پول را گرفته و با همان ها نیز لواشک ها را قسمت می کند. چند قدمی جلو رفتم و دوستانه به وی گفتم که پول ها کثیفند و نباید که با دستکش تماس پیدا کنند، اما وی با لبخندی بر لب (که مختص آنانی است که با پنبه سر می برند) در جواب گفت: “دوست من! دستکش برای این است که دست های خودم لواشکی نشوند!!!”
و من برای هزارمین بار فهمیدم که گویا چیزی به اسم لواشک بهداشتی وجود خارجی ندارد!
