اگرچه بمدد پیش بینی های فیزیک مدرن توهم اراده ی مطلق آدمی به دست فراموشی سپرده شده است، اما می توان همچنان به یک اراده ی مشروط در نهاد آدمی قایل بود. اراده ای که خاستگاهش جبر مجهول حاکم بر جهان و واریته ی امکان هایی است که می توان برای آینده ی هر چیزی ترسیم نمود. آینده احتمالاتی است و این عدم قطعیت در تحقق هر یک از این آینده های محتمل همانا چیزی است که من آن را اراده ی مشروط آدمی می نامم.
این اراده ی مشروط راه را برای ایده ای در ذهن من باز می کند. ایده ای که بموجبش می توان باور داشت که در آنِ واحد نسخه های بیشماری از تک تک ما در نهاد در ظاهر یگانه ی مان جای خشک کرده و این ما هستیم که بنوعی انتخاب می کنیم که کدام یک از این احتمالات چونان حقیقت ما از ما سر بر آورده و سازنده ی هستی ما باشد.
ما گویا در مقابل کُمُدی از تن های خویشتن قرار گرفته و در هر لحظه ی آگاهی از این مسئله انتخاب می کنیم که دست خود را به سمت کدامین تن پوش برده و چگونه خود را بسازیم. آن جا تن پوش های گونه گونی یافت می شوند: برخی تنگ، برخی گشاد، برخی بدرنگ، برخی خوش رنگ… این دست انتخاب گر ماست که می رود آن چیزی را گزینش کند که گویا مناسب قد و قواره اش باشد.
من در این لحظات انتخاب توصیه می کنم که بهترین را انتخاب کنیم. تلاش کنیم که بهترینِ خود را رقم بزنیم. بخواهیم که بهترین نسخه ی خود را تحقق بخشیم…
و کاش بفهمیم که بهترین برای ما چیست!؟
برای بهتر بودن و داشتن نسخه ی بهتری از خود،بیشتر نیازمند تکامل هستیم تا تغییر…