نگارش در باب رویه ها (Procedure) شاید ساده نباشد. برای توصیف پدیداری به نام رویه، اولین گام تعریف رویه خواهد بود. پرسشی که در اینجا به ذهن ما خطور می کند، این است که “رویه چیست؟” قبل از پاسخ به این پرسش کلی به نظرم آمد که مفهوم پدیده را تعریف کنم. پدیده (Phenomenon) از نقطه نظر فلسفی بتوسط تئوری فلسفی “روابط بنیادین دروجود آدمی” بشکل زیر تعریف می گردد:
– پدیده: هر آنچه را که بتوان فکر کرد، پدیده می نامیم.پدیده ها به دو دسته ی پدیده های عینی و ذهنی تقسیم می گردند. سوال بعدی که در این جا مطرح می گردد، مسئله ی تفاوت پدیده و اُبژه است. برای درک این دو مفهوم، مسئله ی زیر می بایست مدنظر قرار بگیرد.
پدیده مفهومی منفرد (Singular) با ماهیتی مستقل، بالذات و بلاشرط است. در حالیکه ابژه لزوما منفرد نمی باشد. پس از درک تفاوت ماهوی بین این دو مفهوم، به تعریف پدیدار (Phenomena) می پردازیم:
– پدیدار: تجمیع حداقل دو پدیده منجر به تشکیل یک پدیدار می گردد.
پس با در نظر گرفتن موارد فوق می توان نتیجه گرفت که ابژه ها عملا می توانند هم از جنس پدیده باشند و هم از جنس پدیدار، در صورتیکه یک پدیده نمی تواند همزمان یک پدیدار هم باشد. بنابراین پدیده عملا کوچک ترین واحد تشکیل دهنده ی هستی است که اصالت دارد. پدیده مفهومی اصیل است. بعنوان مثال، اراده یک پدیده است، در صورتیکه جسم یک پدیدار است. همه ی پدیده ها و پدیدارها اُبژه هستند ولی همه ی ابژه ها لزوما پدیده نیستند و می توانند یا پدیده باشند و یا پدیدار.
شاید سوالی که به ذهن خواننده متبادر شود، این است که ارتباط این مقوله ها با مفهوم رویه چیست؟ در پاسخ لازم به ذکر است که صعود از سطح پدیده به سطح پدیدار، بدون رویه امکان پذیر نیست. رویه ها به خودی خود خنثی بوده، یعنی نه اصالت داشته و نه غیراصیل اند، ولی تاثیری در اصالت یافتن و یا از بین رفتن اصالت پدیدارها دارند.
در تعریف پدیدار از واژه ی تجمیع استفاده کردیم. میتوان نتیجه گرفت که منظور از تجمیع همان مفهوم رویه است، بنابراین اینکه در یک جمع ساده ی 4 = 2 + 2، اعداد 2، 2 و 4 بخودی خود پدیده هستند و این رابطه ی منطقی که به زبان منطق ریاضی بیان شده است، یک پدیدار است و مفاهیم مساوی و جمع عملا از جنس رویه هستند. بنابراین بطور کلی می توان بیان داشت که تجمیع پدیده ها بتوسط رویه ها صورت پذیرفته و خروجی اش یک پدیدار است. رویه بالذات مفهومی غیراصیل بوده که نمی توان آن را از جنس عقلانیت و منطق دانست.
پدیده + پدیده = پدیدار {+ رویه است.}
به زبان دیگر ← رویه + پدیده ها = پدیدار {خودِ تجمیع (+) نیز یک رویه است}
منطق فروکاهش گرایی در ذات پدیدارها بشکل زیر عمل می کند:
پدیده ی اصیل + پدیده ی اصیل = پدیدار اصیل (بااصالت)
پدیده ی غیراصیل + پدیده ی اصیل = پدیدار نیمه اصیل
پدیده ی غیراصیل + پدیده ی غیراصیل = پدیدار نااصیل (بی اصالت)
رویه ها خود مفاهیمی انتزاعی هستند و بدون در نظر گرفتن ذهن، ماهیت آن ها غیرقابل درک است. منطق فروکاهش گرایی (Rational Reductionism) در پدیدارشناسی روابط بنیادین حایز اهمیت است. خودِ رویه ها از منطق آزمون و خطا (Trial & Error) پیروی می کنند. بدین شکل که مبتنی بر منطق آزمون و خطا “بِه-رویه ها” که اثرات بیشتری بر مفهوم Happiness در فرد دارند، باقی خواهند ماند. کشف پدیده های مادی (عینی) که عملا همان ذرات بنیادین هستند بر عهده ی دانش فیزیک می باشد.
اصلی که می بایست مدنظر داشت این است که معمولا همه ی پدیده ها و پدیدارهای عینی و طبیعی اصیل هستند مگر اینکه غیرطبیعی (مصنوعی) بودن آنها که توسط رویه ها پدیدار شده اند (با توجه به هدف انتزاعی که برای آن ها تعریف کرده ایم)، هویدا گردد.
بعنوان مثال یک دارو که ترکیبی شیمیایی دارد و بشکل مصنوعی از پدیده های اصیل به دست آمده است و می بایست بعلت مادی بودن، اصیل باشد؛ اما چون طبیعی نیست می بایست با توجه به هدف انتزاعی ساخته شدن آن مثلا کاهش درد مورد بررسی قرار بگیرد. در اینجا می بایست مفهوم رسالت (وظیفه) شناسی و غایت شناسی پدیدار مورد تحلیل و بررسی فلسفی قرار بگیرد. ولی در اکثر مواقع می توان نتیجه گرفت که پدیدارهای مصنوعی در فاز ماده نیمه اصیل هستند.
{این مقاله نیاز به بررسی بیشتر دارد…}
تاریخ نگارش: 88
