در خلال سالهای اول فلسفه ورزی خود، بخاطر تمایل وافر به منظم کردن جنبه های گوناگون وجودی خویش، عمیقا به مقوله ی تفکر پرداختم. آن زمان، تفکر را به 3 نوع، مشتمل بر 1. محاوره ای مسموع، 2. محاوره ای نامسموع و 3. تصویری تقسیم کردم.
البته در حال حاضر می دانم که دو شکل اول را می توان به یکدیگر تحویل نمود و تنها وجه ممیزه ی این دو، مسموع بودگی و یا نبودگی این شق از تفکر است. در این نوشتار، تلاش من کشیدن وجه ممیزه ای فیمابین شکل مرضی و غیرمرضی نوع اول تفکر، نزد آدمی است.
از قدیم الایام، عوامِ این خطه از جهان “با خود حرف زدن” را یکی از نشانه های دیوانگی (جنون) پنداشته اند. از این رو افراد زیادی در باب سالم بودن این شق از تفکر از من پرسش ها کرده اند. پاسخ از این قرار است:
اگر کسی به بیماری روانی شیزوفرنی مبتلا گردد و توهماتی بصری به وی دست داده و ایشان شروع کند به صحبت کردن با آن کارکترهای خیالی (که البته وی قایل به خیالی بودن آن ها نیست)، اطرافیان سالمِ او که آن شخصیت های موهومی را مشاهده نمی کنند، گمان خواهند کرد که وی در حال اختلاط با خویشتن است و چون وضع روانی وی را نیز مشاهده می کنند، طبیعتا ارتباطی برقرار خواهند کرد بین حرف زدن با خود و دیوانگی!
اما در حالت عدم وجود این بیماری، فرد مزبور با شخصیت هایی بیرون از خود گفتگو نمی کند بلکه فقط طی تئاتری ذهنی، خود یا دیگرانی غایب را مخاطب قرار می دهد!
